Ախալքալաքցի Ռիմա Արթենյանը, ով այս տարի ավարտել է թիվ 4 հանրային դպրոցը, շուտով մեկնելու է Գերմանիա՝ ուսում ստանալու: Երկու տարի առաջ կատարված ճանապարհորդությունը նրա համար դարձավ ճակատագրական, որից հետո նա որոշեց իր կյանքը կապել հենց այս երկրի հետ:
«2018-ին ես մայրիկիս հետ գնացի Գերմանիա՝ մորաքրոջս մոտ, ինձ այնտեղ շատ դուր եկավ, այնուհետև որոշեցի, որ վերադառնալու եմ այստեղ սովորելու»,- ասում է 17-ամյա Ռիման, ով դպրոցն ավարտել է այս տարի:
Մեկ ամսից աղջիկը Գերմանիա կմեկնի «AUPAIR» ծրագրով, որի շրջանակներում նրան հատկացվում է Գերմանիայում հյուրընկալող ընտանիք և մեկ տարի լեզվի ուսուցում: Դրանից հետո նա պետք է ինքնուրույն ընտրի համալսարանը, ուղղությունը և ընդունվի: Ծրագրին գրանցվելով՝ Ռիման հանձնել է լեզվի քննություն և Գյոթեի ինստիտուտից ստացել է սերտիֆիկատ, որը հաստատում է նրա գերմաներենի իմացության մակարդակը՝ B1: Այժմ աղջնակը սպասում է 18-ամյակը լրանա, որպեսզի իրականություն դարձնի իր երազանքը և մեկնի Գերմանիա:
Ռիման դեռ չի որոշել, թե ինչ մասնագիտություն է ընտրելու: Մանկուց նա սիրում է նկարել, 7 տարի սովորել է Ախալքալաքի Գեղարվեստի դպրոցում, բայց չի ցանկանում դա ընտրել որպես իրեն մասնագիտություն: Փոքր տարիքից նա նաև մեծ հետաքրքրություն է ցուցաբերում բժշկության նկատմամբ, ուստի այս ուղղությունը դիտարկում է որպես տարբերակ:
«Ինձ համար ալբոմ էին գնել, և ես այն պատկերազարդեցի մեկ օրում: Եվ ծնողներս որոշեցին ինձ ուղարկել նկարչության: Վերջին 3 տարիների ընթացքում ես մատիտ կամ խոզանակ ձեռքս չեմ վերցրել: Եվ ահա, օրեր առաջ ես նկարեցի վերջին նկարը: Ես սիրում եմ բնանկարներ, մարդկանց չեմ նկարում: Իմ առջև միշտ կանգնած է եղել նկարչության կամ այլ մասնագիտության միջև ընտրությունը, դեռ չեմ կարողանում կողմնորոշել: Բայց ինձ թվում է, որ ես ամեն դեպքում կարող եմ նկարչությամբ զբաղվել, ինձ մասնագիտություն է հարկավոր»:
Ըստ Ռիմայի՝ իր ձեռքբերումներում մեծ դեր է խաղացել գերմաներենի ուսուցչուհի Ռիմա Չոբանյանը: Ռիմայի ծնողները կարծում են, որ նրանք առանձնահատուկ կապվածություն են ունեցել ուսուցչի հետ, դասղեկն ուրախանում էր Ռիմայի յուրաքանչյուր հաջողության համար, հաճախ զանգահարում էր ծնողներին և կիսվում իր զգացմունքներով:
«Նա արդեն հասակն առել է և առողջական խնդիրներ ուներ, բայց նա համաձայնեց, մենք նրա հետ պարապեցինք 2-2,5 տարի»,-պատմում է Ռիման:
Աղջիկը խոստովանում է, որ հույս չուներ, որ կկարողանար սովորել լեզուն, և նույնիսկ հավաստագիրը ստանալու քննությունը կհանձներ, եթե չլիներ նրա ուսուցչուհին:
«Առողջական խնդիրների պատճառով մենք շաբաթական շատ քիչ դասեր էինք ունենում, բայց մոտալուտ քննությանը մենք շաբաթական 4 դաս էինք անցկացնում, այնուհետև ես բացում էի հարցերը և ինքս էլ էի պարապում: Քննությանը կային 7 հոգի, երբ նրանք պատասխանում էին, ես հասկացա որ ես նրանցից լավ գիտեմ»:
Ռիմայի ուսուցչուհին շատ ջերմ է խոսում իր աշակերտուհու մասին և նրան համարում է յուրահատուկ անձնավորություն:
«Պարկեշտ, բարեկիրթ, երևի թե բացառիկ մարդ է Ախալքալաքում: Նա իմ 114-րդ աշակերտն է, մարդ, ումով ես կարող եմ 100%-ով հպարտանալ: Նա անպայման ուզում էր մեկնել Գերմանիա և շատ էր վախենում, որ ես նրա հետ չեմ պարապի», – ասում է Ռիմայի գերմաներենի ուսուցչուհին՝ Չոբանյան Ռիման:
Ռիման չի վախենում ծնողներից և ընկերներից բաժանվելուց, կարծում է, որ այդքան էլ կապված չէ նրանց հետ: Ուսումնառությունից հետո նա չի ցանկանում վերադառնալ Ախալքալաք, բայց այնտեղ մնալ էլ չի պատրաստվում:
«Նախկինում ինձ վախեցնում էր այն միտքը, որ լեզուն չգիտեմ, բայց հիմա դա ինձ չի անհանգստացնում: Ինձ հետաքրքրում է, թե ինչպես են այնտեղ դասերն անցնում, ինչպես եմ շփվելու տեղացիների հետ, ինձ հետաքրքրում է ամեն ինչ»:
Մնացած տարբերակներից նա միայն քննարկում էր Երևանում սովորելը, քանի որ չէր ցանկանում գնալ Թբիլիսի: Բայց, ի վերջո, աղջիկը որոշեց, որ Երևանի դիպլոմը իրեն շատ հեռանկարներ չի տա: Նույնիսկ եթե նա առաջին անգամից չհանձներ քննությունը, նա նորից ու նորից կփորձեր:
Ռիման իր հասակակիցներին խորհուրդ է տալիս ձգտել ուսում ստանալ մեծ քաղաքներում, սակայն նշում է, որ ծնողները հաճախ դրան խանգարում են: Ռիմային իր ընտանիքը միայն ոգևորել է աղջկան մեկնել ուսման նպատակով և ոչ մի կերպ չի խանգարել:
«Երբ ընկերուհիներս ասում էին, թե ինչու ես Գերմանիա մեկնում, ես նրանց ասում էի, որ քննությունը հանձնեք և գնանք միասին: Բայց նրանցից շատերին ծնողները թույլ չեն տալիս, նրանց ծնողների համար ավելի լավ է, որ իրենց երեխան գնա Թբիլիսի կամ Երևան»:
Ռիման իր հիմնական թերությունն է համարում այն, որ նա շատ պարփակված է և չխոսկան, հաճախ չի ցույց տալիս այն, ինչ կարող է, երբեք չի զբաղվում ինքնագովությամբ և պարծենկոտությամբ:
Ամալյա Բաբայան