Առաջիկա խորհրդարանական ընտրությունները, շատերի կարծիքով, որոշիչ ու կարևոր են Վրաստանի համար՝ հաշվի առնելով վերջին շրջանում Վրաստանում տեղի ունեցող իրադարձությունները։ Ընտրություններից հետո պարզ կլինի, թե ինչպես են լրատվամիջոցները և նույնիսկ ընդդիմությունը շարունակելու իրենց գոյը պահպանել մի երկրում, որտեղ գործող իշխանությունը «բռնապետության հայտ է արել»:
Լրատվամիջոցների նկատմամբ վերահսկողության ուժեղացում, անկախ լրագրողների և քննադատական հրապարակումների ճնշում՝ շատ լրատվամիջոցներ կարծում են, որ դա է իրենց սպասվում մոտ ապագայում։ Այնուամենայնիվ, ազատ լրատվամիջոցները քաղաքացիներին տրամադրում են էական տեղեկատվություն կառավարության գործողությունների, քաղաքական իրադարձությունների և սոցիալական խնդիրների մասին: Սա թույլ է տալիս մարդկանց տեղեկացված լինել և հիմնավորված որոշումներ կայացնել: Լրատվամիջոցները հանդես են գալիս որպես «իշխանության չորրորդ ճյուղ»՝ վերահսկողություն իրականացնելով կառավարության և պետական այլ գերատեսչությունների գործողություններին։ Նրանք հետաքննում են կոռուպցիան, իշխանության չարաշահումը և այլ ապօրինություններ՝ պատասխանատվությունը և թափանցիկությունը խթանելու համար: Ազատ լրատվամիջոցները նպաստում են կարծիքների բազմազանությանը և տարբեր տեսակետների քննարկմանը, ինչն ամրապնդում է բազմակարծությունը և նպաստում կառուցողական հասարակական երկխոսությանը: Առանց ազատ մամուլի, կառավարությունը կամ այլ հզոր խմբեր կարող են շահարկել տեղեկատվությունն իրենց օգտին՝ թաքցնելով կարևոր փաստերը կամ խեղաթյուրելով իրականությունը:
«Ռոնդելի» հիմնադրամի քաղաքագետ Կախա Գոգոլաշվիլիի կարծիքով՝ լրատվամիջոցները կարող է չփակվեն, բայց այս պայմաններում նրանք ստիպված կլինեն գոյատևել և աշխատել։
«Խոսքն այն մասին չէ, որ նրանք կփակվեն, թե ոչ, բայց նրանց համար շատ դժվար կլինի աշխատել և լիարժեք իրականացնել իրենց լիազորությունները, այսինքն՝ կունենան ֆինանսական խնդիրներ, և կսկսվեն այլ բնույթի խնդիրներ, օրինակ. քարոզչությունն ավելի ու ավելի է ճնշում գործադրելու նրանց վրա: Ի վերջո, շատերը կփակվեն, որովհետև նրանք այլևս շահագրգռված չեն լինի աշխատելու, շահույթ չեն ունենա, չեն կարողանա աշխատավարձ տալ, բայց որոշ լրատվամիջոցներ կմնան, իհարկե։ Դեռևս մնում է այս ամենը, որպեսզի երկրում հնարավորինս թույլ հնչեն քննադատական ձայները, բայց դրանք չպետք է ունենան նման կշիռ և պետք է թույլ հնչեն: Շատերը կարող են հանձնվել, ոմանք կսկսեն անաչառ տեղեկատվություն գրել, որպեսզի գոյատևեն, ինչպես եղավ Ռուսաստանի Դաշնությունում, լրատվամիջոցների մեծ մասն անմիջապես ընկավ գործող իշխանությունների ձեռքը, նրանցից շատերը փոխեցին իրենց ղեկավարներին և նշանակեցին նրանց, ովքեր Կրեմլին հավատարիմ էին: Գոյատևեցին միայն մի քանիսը, և դա այն ժամանակ, երբ պատերազմ սկսվեց Ուկրաինայում, օրինակ, «Նովայա գազետան» կամ «Դոժդը» ստիպված եղան ընդհանրապես հեռանալ երկրից։ Որովհետև նրանք կարող էին բռնվել և բանտարկվել Կրեմլին ոչ հաճելի օբյեկտիվ տեղեկատվության համար կամ, եթե այն ձևակերպված չէ այնպես, ինչպես հարկն է, և նրանք պարզապես կարող էին պատասխանատվության ենթարկվել դրա համար: Այսինքն՝ սա բռնապետություն է»,- ասում է նա։
Երկրում իշխանությունների կողմից լրատվամիջոցների համար սահմանափակող գործոնը, ի թիվս այլ բաների, հանդիսանում է այսպես կոչված «Օտարերկրյա գործակալների մասին օրենքը»: Սակայն իշխող կուսակցությունը չի սահմանափակվում միայն քաղաքացիական հասարակությունով։ Ընդդիմադիր կուսակցությունների և քաղաքական գործիչների նկատմամբ հետապնդումները, նրանց գործունեության արգելումը կամ ընտրություններին մասնակցելու հնարավորությունը սահմանափակելը նույնպես քայլ է դեպի բռնապետություն։ Ընդդիմադիր կուսակցություններն ու խմբերը ծառայում են որպես զսպիչ և հավասարակշռող միջոց՝ քննադատաբար գնահատելով իշխող կառավարության քաղաքականությունն ու որոշումները: Սա օգնում է կանխել իշխանության չարաշահումը և ավտորիտարիզմը: Իշխող թիմի և ընդդիմության միջև մրցակցությունն օգնում է բարելավել քաղաքականության և կառավարման որակը։
«Այդ հայտարարությունները, որ արել է Իվանիշվիլին, վերջերս ելույթ ունենալով Մցխեթայում, ակնհայտորեն հայտարարություն էր, որ եթե իշխող «Վրացական երազանք» կուսակցությունը հաղթի, նա բռնապետություն կհաստատի, ոչ միայն «ՄԱՇ» կուսակցության ներկայացուցիչներին կդատապարտի, այլև կդատապարտվեն բոլորը, որոնց նրանք կհամարեն վերջինիս արբանյակներ, այսինքն՝ անկախ «Լելո», կամ Գախարիայի կուսակցություններին, որ նրանք «ՄԱՇ»-ի արբանյակներն են, որ սա կոլեկտիվ ազգային շարժումն է: Այդպես են անվանում ողջ ընդդիմությունը, առանց բացառության: Այսինքն՝ սա բռնապետություն է»,- ասում է Կախա Գոգոլաշվիլին։
Տեսականորեն, որպեսզի կառավարությունը երկիրը տանի դեպի բռնապետություն, քաղաքական համակարգում և կառավարման մեջ էական փոփոխություններ կպահանջվեն: Կարևոր է նշել, որ այս քայլերն անխուսափելի կամ ցանկալի չեն: Սակայն բռնապետությունը հակասում է ժողովրդավարության սկզբունքներին և մարդու իրավունքներին։
