Ի տարբերություն Ջավախքի բնակիչների, ովքեր կարծում են, որ մշտական բողոքի ակցիաները և խորհրդարանի կողմից ընդունված «Օտարերկրյա գործակալների մասին» օրենքն իրենց չի վերաբերում, ջավախքցի ուսանողները, չնայած անձրևներին և ցույցի ցրման ժամանակ վիրավորվելու սպառնալիքին, գնում և մասնակցում են օրենքի դեմ երթերին ու ցույցերին։ Jnews-ը զրուցել է ուսանողների հետ՝ պարզելու, թե ի՞նչն է նրանց դրդում դա անել:
Հասարակությունը երկար տարիներ ձգտել է այն շրջանների ինտեգրմանը, որտեղ կոմպակտ են ապրում էթնիկ փոքրամասնությունները՝ հայերն ու ադրբեջանցիները: Մայրաքաղաքում բարձրագույն կրթություն ստանալը խթան դարձավ էթնիկ փոքրամասնությունների երիտասարդությանը վրացական հասարակության մեջ ինտեգրվելու: Երիտասարդները գիտեն պետական լեզուն, հետաքրքրված են երկրի խնդիրներով, սեփական կարծիքն ունեն երկրի համար կարևոր յուրաքանչյուր հարցի շուրջ, հաճախ կրթություն են ստանում եվրոպական երկրներում։
Բազմաթիվ ուսանողներ դուրս են գալիս բողոքի «Օտարերկրյա գործակալների մասին» օրենքի դեմ՝ չնայած գիտակցում են, որ իրենց հարազատներին սպառնում են հեռացնել աշխատանքից, քանի որ նրանք աշխատում են պետական կառույցներում։ Jnews-ը չի հրապարակում այն ուսանողների անունները, ում հարազատները բյուջետային աշխատողներ են, որպեսզի այս նյութի պատճառով իրենք կամ նրանց հարազատները ճնշման չենթարկվեն։
«Քանի որ հարազատներս պետական ծառայողներ են, հանրահավաքներին իմ մասնակցությամբ խնդրի առաջ եմ դնում, փորձում եմ հաճախ չմասնակցել հանրահավաքներին և կարծիքս հայտնել, քանի որ մեր շրջանը փոքր է, և բոլորը միմյանց ճանաչում են։ Ինչո՞ւ եմ դեռ մասնակցում ակցիաներին: Որովհետեւ ես ունեմ իմ կարծիքը, իմ դիրքորոշումն այս հարցում։ 2016 թվականից աշխատում եմ հասարակական կազմակերպություններում և այս ոլորտում շատ ընկերներ ու կապեր եմ ձեռք բերել: Իմ բոլոր ընկերները նույն դիրքորոշումն ունեն, ինչ ես։ Ես կարծում եմ, որ սխալ էր այս օրենքն ընդունելը։ Եվ սրա դեմ բողոք արտահայտելու համար ես այնտեղ եմ։ Մեզ ասում են, որ խոսքը միայն հայտարարագրի մասին է, լրացրե՛ք։ Ուզում եմ ասել, որ այստեղ խնդիրը միայն հայտարարագրի մեջ չէ, քանի որ մենք հայտարարագրեր ենք լրացնում, ինչպես իրենցից պահանջում ենք այս հայտարարագիրը։ Մենք աշխատում ենք բնակչության համար՝ հաճախ մեր սեփական շահերը մի կողմ դնելով։ Ես ինքս և իմ կազմակերպության անդամները շատ հաճախ աշխատում էինք առանց աշխատավարձի, մեր նախաձեռնությամբ, որպեսզի մեր բնակչությունն իրեն լավ զգա։ Որպեսզի նրանք մեր օգնությամբ լուծեն իրենց խնդիրները։ Իսկ հիմա ինչքանով է ճիշտ, որ մեզ օտարի շահեր քարոզող գործակալներ կոչեն»,- ասաց ուսանողներից մեկը, ով մասնակցում է «Օտարերկրյա գործակալների մասին» օրենքի դեմ բողոքի ակցիաներին։
Ոմանք իրենց պարտքն են համարում իրենց երկրի առաջ մասնակցել բողոքի շարժմանը։
«Ես մասնակցում եմ այս հանրահավաքներին, քանի որ որպես Վրաստանի քաղաքացի, ուսանող, իմ պարտքն եմ համարում լինել այս կարևոր պահին այստեղ, քանի որ այս օրենքի ընդունմամբ մենք շատ կարևոր բաներ ենք կորցնելու։ Մենք բոլորս պետք է դա գիտակցենք և հասկանանք, թե ինչ արժեքներ են մեզ համար կարևոր և հասկանանք, թե ինչ կարող ենք անել դրա համար: Նախ՝ մենք պետք է ստանձնենք այս պատասխանատվությունը՝ մասնակցելով բողոքի ակցիաներին։ Շատերը կարող են մտածել, որ մեկ մարդ շատ բան չի փոխի: Բայց այսօր, եթե բոլորն այդպես մտածեին, 200 հազարից ավելի մարդ չէր հավաքվի փողոցներում։ Մենք պետք է մասնակցենք, քանի որ դա ազդում է բոլորիս վրա։ Այդ թվում՝ ուսանողներն ու երիտասարդները, ովքեր սովորում են Թբիլիսիում և օգտվում են հասարակական կազմակերպությունների ծառայություններից, կամ հաճախում են հանդիպումների և դասընթացների, կամ ստանում են ծառայություններ։ Մենք պետք է գիտակցենք, թե որքան կարևոր է այս ամենը մեզ համար։ Լինի դա դրամաշնորհներ և տարբեր երկրներ ճանապարհորդելու հնարավորություն, գյուղատնտեսական դրամաշնորհներ, նույնիսկ ազգային փոքրամասնությունների մասով, ինչ փաստաթղթեր են ստեղծվել մինչ այժմ, որոնք ստեղծվել են (արտաքին) ֆինանսավորման շնորհիվ։ Իսկ հիմա մտածել, որ այս երկրներն իրենց օգուտն են ունեցել սրանից և վնասել պետությանը, անհեթեթ է։ Այս օրենքի պատճառով մենք չենք կարող կորցնել այս օգուտը։ Մենք ունենք լավ օրինակ, Ռուսաստանը 2012 թվականին ընդունել է այս օրենքի նման մի բան և հիմա տեսնում ենք, թե ինչ է կատարվում, որտեղ չկա ազատ լրատվամիջոց, ազատ հասարակություն, ազատ ժողովուրդ, բողոքի ազատություն, չկան այդպիսի հասկացություններ»,- ասում է մեկ ուրիշ ուսանող, ով մեկնաբանել է անանուն:
Երկրի դեպի Եվրամիություն ձգտման շնորհիվ բազմաթիվ ուսանողներ ստացել են հնարավորություններ, որոնց մասին Ախալքալաքի սովորական պայմաններում նույնիսկ չէր կարելի երազել։
«Այս օրենքին ոչ ասելու շատ պատճառներ կան: Ես չգիտեմ, թե այս պատճառներից որն է ավելի կարևոր։ Նրանք ասում են, որ այս օրենքի ընդունումով մենք կմտնենք Եվրամիություն, բայց մյուս կողմից մենք տեսնում ենք հայտարարություններ, որոնք արվում են երկրների, Եվրամիության կողմից, որ անդամակցություն չի լինի, ավելին` կլինեն պատժամիջոցներ և առանց վիզայի ռեժիմը չեղյալ կհամարվի։ Այսինքն՝ բոլոր ձեռքբերումները, որոնք գրանցվել են վերջին տարիներին, զրոյացվում են։ Հարցն այն է, թե ինչու: Անձամբ ես ինքս այդքան հնարավորություններ եմ ունեցել և շատ բան եմ սովորել այս նախագծերի միջոցով: Ես հասարակ ընտանիքից եմ, առանց այդ դրամաշնորհների, ես հնարավորություն չէի ունենա այցելել այսքան երկրներ կամ կրթություն ստանալ: Սրանք Էրազմուս Պլյուսի նման նախագծեր են, այսքան ուսանողներ գնում են այս ծրագրով արտասահմանում սովորելու, ի՞նչ կարող է լինել սրանից ավելի լավ։ Նույնը վերաբերում է թեկնածուի կարգավիճակին, ինչը մեզ հույս է տալիս, որ մի օր մեր երկիրը կլինի Եվրամիությունում։ Սա էլ չի լինի։ Խոսում են թափանցիկության մասին, ցանկացած լրատվամիջոցի էջերում ամեն ինչ կա, թափանցիկ է, էջերում երևում է նաև, թե ինչպես է աշխատում լրատվամիջոցը։ Այս օրենքը ազդում է անձամբ ինձ վրա, քանի որ ես միշտ համագործակցել եմ ՀԿ-ների հետ, բարձրագույն կրթություն եմ ստանում ՀԿ-ների կողմից ինձ տրված դրամաշնորհի շնորհիվ, YMCA -ն ֆինանսավորում է իմ կրթությունը, ֆինանսավորում է նաև GIPA-ն, որը ֆինանսավորվում է ԱՄՆ ծրագրով: Եթե այս օրենքը ավելի շուտ ընդունվեր, ես այս հնարավորությունը չէի ունենա»,- ասում է մագիստրատուրայի ուսանողուհի Ռիմա Մառանգոզյանը։
Հակառակ այն կարծիքին, որ երիտասարդները մասնակցում են հանրահավաքներին՝ չհասկանալով, թե ինչու՝ նրանք քաջ գիտակցում են ու գնում են հանրահավաքների ՝ նույնիսկ իմանալով հնարավոր հետևանքների մասին։
«Ոչ ոք ինձ չի ասել, որ գնամ այնտեղ, ոչ ոք ինձ գումար չի առաջարկել, ես իմ կամքով եմ գնացել և գնալու եմ մինչև վերջ։ Որովհետև ես որպես Վրաստանի երիտասարդ քաղաքացի ուզում եմ ապրել եվրոպական Վրաստանում, այլ ոչ թե Ռուսաստանի խամաճիկ դարձած Վրաստանում։ Բացի այդ, ես մասնակցում եմ բազմաթիվ ծրագրերի, որոնք ֆինանսավորվում են ԱՄՆ ՄԶԳ-ի կողմից, ինչպես նաև մասնակցել եմ GIPA Media Lab ծրագրին, որը ֆինանսավորվում է ԱՄՆ դեսպանատան կողմից: Ինձ դրամաշնորհ է տրվել GIPA համալսարանում սովորելու համար։ Ես աշխատում եմ AliQ Media-ում, որը նույնպես ֆինանսավորվում է արտերկրից: Եվ եթե այս օրենքը վերջնականապես ընդունվի, մենք սրանից ոչինչ չենք ունենա, ինչը կվնասի ոչ միայն ինձ, այլ իմ երկրի ապագային։ Սա է իմ մասնակցության պատճառը»,- ասում է Արտյոմ Քոսյանը։
