Ջավախքում արդեն մեկ ամսից ավել է սկսվել է կարտոֆիլի բերքահավաքը։ Բերքը հողից հանելու և տուն տանելու գործընթացին մասնակցում են մեծից փոքր՝ թե տղամարդ, թե կին։
Ջավախքի կանայք առանձնանում են իրենց աշխատասիրությամբ բոլոր ասպարեզներում։
Գյուղում ապրող կինը առավոտյան արթնանում է՝ գնում անասնագոմ, կով կթում, պանիր պատրաստում, այնուհետև շտապում կարտոֆիլի դաշտ:
Իսկ երեկոյան տունն է մաքրում, առավոտյան դաշտ տանելու համար ճաշի նախապատրաստություն տեսնում։ Այդ ամենի հետ չեն մոռանում լվացքը անել և երեխաներին դաս սովորեցնել:
Դաշտում ևս կանայք անում են տարբեր աշխատանք, կարտոֆիլ հավաքելուց մինչև կարտոֆիլով լի ծանր պարկերը դասավորել։
Չնայած, իրենց կատարած ծանր աշխատանքին, իրենք չեն բողոքում կյանքից և վստահաբար ասում են՝ իրենց կյանքը այլ երկրում կամ քաղաքում չեն պատկերացնում։
Բոզալի գյուղից Մանուշակ Ավետիսյանն իր կյանքը ծննդավայրից հեռու չի պատկերացնում:
«Ես իմ ծննդավայրը շատ եմ սիրում, չնայած ծանրաբեռնված ու դժվար աշխատանքին: Աղջիկս Ռուսաստանում է ապրում, գնացել եմ այնտեղ, սակայն դուրս չի եկել։ Իհարկե, մեր մոտ կանանց աշխատանքը դժվար է, կանայք ամեն ինչ անում են՝ հողագործություն, անասնապահություն, խոտհունձ, ամեն ինչ»,- ասում է Մանուշ Ավետիսյանը, ով օգնում էր իր խնամիներին։
Իսկ Երեմ Սերոբյանը հակառակն է ասում, որ կանայք հիմա շատ քիչ են աշխատում։
«Հիմա ի՞նչ են անում կանայք, լվացքի մեքենան է լվացք անում, հաց չեն թխում, եխաներին տակդիր են հագցնում, իսկ դաշտի գործերը տեխնիկան է անում։ Առաջ դժվար էր կականց համար, երբ ամեն ինչ ձեռքով էին անում, հիմա ամեն ինչ հեշտացել է»,- ասում է Երեմ Սերոբյանը։
Կան նաև այնպիսի տղամարդիկ, ովքեր կարծում են, որ կանայք հասցնում են ամեն գործ և նույնիսկ, տղամարդկանցից շատ են աշխատում։
Հարկ է նշել, որ հոկտեմբերի 15-ը գյուղի կանանց միջազգային օրն է։ Գյուղի կանանց համաշխարհային օր անցկացնելու գաղափարը առաջադրվել է ՄԱԿ-ի Կանանց 4-րդ համաժողովում, որն անցկացվել է 1995 թվականին՝ Պեկինում: Օրվա հաստատման և նշման հիմնական նպատակն է եղել գյուղական կանանց բազմակողմանի դերի հանրային ընդունման և աջակցության համար, իսկ 2007 թվականին այս տոնը պաշտոնապես հաստատվել է ՄԱԿ-ի Գլխավոր ասամբլեայի կողմից:
Գայանե Ակոջյան
