Ձյունառատ Երևան, Վարդավառի և Բարեկենդանի տոներ, ճանապարհորդություն պատմական հայրենիքով, ճարտարապետություն, հայկական տարազ. այս երիտասարդ լուսանկարիչը կարող է ձեզ ցույց տալ Հայաստանն ու հայերին՝ սիրով լեցուն աչքերով: Սերգեյ Հակոբյանի արմատները Ջավախքից են, բայց մեծանալով Ռուսաստանում՝ նա իր և մյուսների համար նորից բացահայտում է համայն հայության հայրենիքը։
Երիտասարդ լուսանկարիչ, ինֆլյուենսեր Սերգեյ Հակոբյանի տեսախցիկի ոսպնյակը թույլ է տալիս տեսնել ոչ միայն Հայաստանի գլխավոր տեսարժան վայրերը, այլև այն, ինչ թաքնված է սովորական զբոսաշրջիկից՝ առօրեական կյանքը, գունեղ պահերը, հայկական մթնոլորտն ու Հայաստանի ավանդույթները, այնքան հարազատ և միևնույն ժամանակ զարմանալիորեն լուսավոր։
«Ես իրականում ծնվել և մեծացել եմ Ռուսաստանում: Ես տեղափոխվել եմ այստեղ (խմբ.՝ Երևան) 2022-ին, նախկինում մի քանի անգամ եկել էի Հայաստան որպես զբոսաշրջիկ, նայել շուրջբոլորս, ծանոթացել մարդկանց հետ, ուզում էի տեղափոխվել: Եվ 2022-ին վերջապես վերցրի և տեղափոխվեցի այստեղ, ինչի համար անասելի ուրախ եմ: Ինձ մոտ այստեղ ամեն ինչ ստացվում է: Նկարահանումներս սկսել եմ, այսպես ասած, հաջորդ իսկ օրվանից»,- ասում է նա։
Մեկ այլ երկրում ինքնությունը պահպանելն ու չմիաձուլվելն ամենադժվար մարտահրավերներից է յուրաքանչյուր մարդու համար, ով հայտնվում է հայրենիքից հեռու։ Սա պահանջում է ոչ միայն ներքին տոկունություն, այլ նաև ձեր արմատներին հավատարիմ մնալու կարողություն՝ չնայած ձեր ապրած երկրի ավանդույթներին, սովորույթներին և նորմերին:
«Ռուսաստանում ես ամեն ինչ արել եմ, որպեսզի, այսպես ասած, գովաբանեմ, դիրքավորվեմ որպես հայ, հայկական երգեր երգեմ, ես յոթ տարի է հայկական ժողովրդական պարեր եմ պարում, և միշտ ցանկացել եմ շոշափել հենց այն ակունքները, որտեղից այս ամենը վերածնվել է։ Այստեղ ես եկա և անմիջապես ընկղմվեցի կյանքի էության մեջ, և թե որքանով է այն տարբերվում այն ամենից, ինչ մենք ապրում էինք այնտեղ՝ Սփյուռքում, Ռուսաստանում։ Չեմ համարում, որ հնարավորությունները շատ են այստեղ կամ այնտեղ: Հնարավորությունները շրջապատում են այն մարդուն, ով փնտրում է դրանք: Քանի որ ինձ անհրաժեշտ է շրջապատված լինեմ իմ մշակույթով, կրոնով, իմ մտածելակերպով, չնայած մի փոքր այլ է, բայց այստեղ է այն բաղադրիչն ու հոգեբանական հանգստությունն ու ըմբռնումը, որ շուրջս կան մարդիկ, որոնց մտքերը ես մոտավորապես հասկանում եմ, սա, իհարկե, հրաշալի է, քան երբևէ»,- պատմում է նա։
Անցած տարի Սերգեյ Հակոբյանը Հայաստան տեղափոխվելուց հետո առաջին անգամ այցելեց Հեշտիա գյուղ, որտեղից ծնունդով նրա տատիկն ու պապիկն են։
«Այս տարի բախտ ունեցա գնալու, ասեմ այսպես, պատմական հայրենիք, որտեղ որոշ ժամանակ մնացի, ոգեշնչվեցի, ինձ շատ դուր եկավ: Այցելեցի Ախալքալաք, ճամփորդեցի այնտեղ, բայց իհարկե հավանեցի Հեշտիան՝ շատ փոքրիկ գյուղ է, այնքա՜ն հետաքրքիր ու գեղեցիկ»,- ասում է նա։
Посмотреть эту публикацию в Instagram
Посмотреть эту публикацию в Instagram
Սերգեյը լուսանկարիչ է, ով 15 տարի զբաղվում է ռեպորտաժային և կոմերցիոն լուսանկարչությամբ՝ զարգացնելով իր կարիերան և ընդլայնելով իր ստեղծագործական հորիզոնները։ Չնայած Ռուսաստանում առկա հեռանկարներին, որտեղ լուսանկարիչները կարող են աշխատել խոշոր ապրանքանիշերի, լրատվամիջոցների հետ, մասնակցել տարբեր կոմերցիոն նախագծերի և ստեղծել ռեպորտաժներ, որոնք հաճախ լայն ճանաչում են ստանում, նա այժմ ապրում է փոքրիկ Հայաստանում, որտեղ շեշտը դրված է եզակիության վրա:
«Հայաստանում ինձ հարմարավետ եմ զգում, որովհետև կարող եմ աշխատել իմ նախագծի վրա, զարգացնել ուղղությունը, նոր բան հորինել։ Կոմերցիոն պատվերների տեսանկյունից հետաքրքրությունը երևի ավելի քիչ է, քանի որ շատերը նույն բանն են ուզում։ Իսկ մարդիկ, ովքեր գալիս են ինձ մոտ անձնական ֆոտոսեսիաների, նրանք հասկանում են, թե ինչի հետևից են գալիս։ 14 տարվա ընթացքում, իհարկե, ես արդեն մեծ փորձ եմ կուտակել, ես հոգեբան չեմ, բայց կարող եմ այս հոգեբանական էներգիաներն ուղղել որոշակի ուղղությամբ և հարմարավետորեն բերել մարդուն դեպի իր «ես»-ը, որտեղ նա իրեն հարմարավետ կզգա և կկարողանա վստահել ինձ և, ասենք, ոչ թե կեցվածք ընդունել, այլ լինել այնպիսին, ինչպիսին իր էությունն է»,- ասում է նա։
Լուսանկարչության աշխարհում յուրաքանչյուր կադր պարզապես պատկեր չէ, այլ մի ողջ պատմություն, հայացք աշխարհին յուրահատուկ ընկալման պրիզմայով։ Սերգեյն իր մասնագիտությունը տեսնում է ոչ միայն որպես արհեստ, այլ նաև որպես իր մտքերն ու զգացմունքներն արտահայտելու, իր անձնական աշխարհն ուրիշների հետ կիսելու միջոց:
«Հավանաբար, լուսանկարչությունն իմ կողմից երթուղիչի պես է, քանի որ ես կարող եմ փոխանցել այն բոլոր հմտությունները, այն բոլոր հոբբիները, որոնք ունեցել եմ իմ ողջ կյանքի ընթացքում, լուսանկարչության միջոցով: Օրինակ, ես չէի կարողանա այս ամենը փոխանցել այս կերպ պարի միջոցով, բայց լուսանկարչությամբ կարող եմ ավելի ճշգրիտ, այսպես ասած, ցույց տալ իմ խորը տեսակետը, թույլ տալ, որ նկարագրեմ այս նկարը երկու կամ երեք խոսքով, մի միտք փոխանցել, որը, ասենք, տարիներ շարունակ պիտի պարեի»:
Սերգեյը խոստովանում է, որ լուսանկարչությունն իր համար ավելի շատ հոգևորի մասին է, այլ ոչ թե փողի:
«Ավելի շատ, ասենք, աշխարհահայացքի մասին է, բայց հաստատ ոչ փողի: Այո, ճիշտ է, Երևանը թանկ քաղաք է, բայց եթե սիրում ես քո գործը, ապա անընդհատ փորձում ես զարգանալ, ընդունել այն թրենդերը, որոնք հիմա մեզ թելադրում են սոցցանցում, հարմարեցնում ես քո նախագծերը, հարմարեցնում քո կադրերն այս ամենին և միևնույն ժամանակ արարում այն, ինչ դու միշտ արել ես, և ինչն էլ քեզ լրացնում է: Դա հնարավոր է, ինչ-որ հավասարակշռության հասնել, որտեղ քեզ հարմարավետ կզգաս»,- ասում է նա:
Նա տարբերվում է իր յուրահատուկ մոտեցմամբ, պատմում է իր ստեղծագործական ուղու մասին և մտորում այն մասին, թե ինչպես կարող է լուսանկարչությունը դառնալ ոչ միայն մասնագիտություն, այլ ապրելակերպ։ Նրա խոսքերը փոխանցում են անկեղծություն և սեր իր աշխատանքի հանդեպ, ինչը, չնայած բոլոր դժվարություններին, թույլ է տալիս հավասարակշռություն գտնել անձնական ստեղծագործության և օրվա հաց վաստակելու անհրաժեշտության միջև: Չնայած իր գործունեության ոլորտը փոխելու բազմաթիվ փորձերին, Սերգեյը, այնուամենայնիվ, վերադարձել է լուսանկարչությանը։
«Ես ինձ հարմարավետ եմ զգում այս մասնագիտության մեջ, շատ դեպքեր եմ ունեցել, երբ փորձել եմ հեռանալ մասնագիտությունից, փորձել ինձ այլ ուղղություններով, բայց կյանքն ինձ միշտ հակառակ ուղղությամբ է տանում։ Ես հայկական վոկալային բենդ ունեի, փորձում էի ռեստորանային ոլորտ գնալ, այնտեղ տնօրեն էի աշխատում, բայց իմ «ես»-ն ինձ ուրիշ բան էր թելադրում։ Ես այլևս դադարեցի դիմակայել դրան և այժմ աշխատում եմ միայն այս ուղղությամբ»,- ասում է նա։
Մեր օրերում լուսանկարչությունը մասնագիտություն է, որն աստիճանաբար փոխարինվում է նոր տեխնոլոգիաներով։ Այնուամենայնիվ, Սերգեյը կարծում է, որ ոչ մի տեխնոլոգիա չի կարող փոխարինել մարդկային շփմանը։
«Առայժմ դա իմ՝ որպես լուսանկարչի վրա, այնքան էլ չի ազդում, քանի որ այն, ինչ ես գնահատում եմ իմ աշխատանքում և իմ մոտեցման մեջ, առաջին հերթին ինձ մոտ եկող մարդու հետ շփումն է։ Արհեստական ինտելեկտը դա չի տալիս, բայց ես գիտեմ, որ արդեն կան մարդիկ, ովքեր իրենց դեմքերը դնում են այս արհեստական ինտելեկտի մեջ, տարբեր երկրներից կադրեր են ստանում և այլն, բայց ինձ համար այս ամբողջ առեղծվածը հենց շփման մեջ է, այն, թե ինչպես ես ապրում, նրանում, որ ինչ-որ բան ես անում, գալիս ես, նախապատրաստվում, ապրում այդ ամենի մեջ, գտնում հանդերձանքը, գտնում ես այն, թե ինչպես կուզենայիր լուսանկարվել: Եվ երբ մարդը գալիս է, ստանում է հենց այս քոննեքթը, այս կապը, այս երկխոսությունը, և ես ու ինքն էլ ինչ-որ պատասխաններ ենք գտնում»,- ասում է նա։