Բազմաթիվ ռուսական իշխանամետ լրատվամիջոցներ Վրաստանում տիրող իրավիճակը ցուցադրեցին որպես հերթական Մայդան, կազմակերպված Արևմուտքի կողմից։ Ախալքալաքից սոցցանցերի օգտատերերի շրջանում նույնիսկ տեղեկություններ են տարածվել, որ բողոքի ցույցերին կարող են լինել դիպուկահարներ, թեև այս թեման արձագանք չի գտել։ Ինչո՞ւ են Թբիլիսիի ցույցերը համեմատում Ուկրաինայի Մայդանի հետ, այս մասին Jnews-ը զրուցել է Ռոնդելի հիմնադրամի քաղաքագետ Կախա Գոգոլաշվիլիի հետ։
Բողոքի ալիքը Վրաստանում շարունակվում է արդեն 29 օր, այդ ընթացքում նաև ակտիվ փուլ է եղել, որն ուղեկցվել է ագրեսիայով, պիրոտեխնիկայով, ջրցան մեքենայով և ցուցարարների վրա ոստիկանների և «տիտուշկիների» հարձակումներով… Եղել է նաև ավելի հանգիստ փուլ՝ բողոքի երթեր։
Սակայն տարբեր ժամանակ տեղեկություններ են տարածվել, որ բողոքի ակցիաները անապահով են, և այնտեղ կարող են լինել դիպուկահարներ։ Ուկրաինայի հետ զուգահեռներ հաճախ են անցկացնում ոչ միայն ռուսական իշխանամետ լրատվամիջոցները, այլ նաև այլոք։ Ռոնդելի հիմնադրամի քաղաքագետ Կախա Գոգոլաշվիլիի կարծիքով՝ Ուկրաինայում տեղի ունեցածը ոչ թե սադրանք էր, այլ ուկրաինական իշխանությունների կողմից հրահրված սպանություն։
Ուկրաինայում Մայդանի ժամանակ դա պարզապես սադրանք չէր, դա ուկրաինական ռեժիմի կողմից կատարված սպանություն էր, և շատ մեծ է հավանականությունը, որ դիպուկահարները բերվել էին Ռուսաստանից։ Այլ կերպ լինել չի կարող, քանի որ մոտ 108 կամ 110 ցուցարար է զոհվել, զոհվել են այդ դիպուկահարների կրակողներից։
Այս իրավիճակում մահացել է մոտ ութ ոստիկան։ Այսինքն՝ անհամաչափ թվով ցուցարարներ են մահացել։
«Այս խոսակցությունները (Թբիլիսիի հանրահավաքներում դիպուկահարների հնարավոր գործողության մասին) իշխանությունը տարածում է, որպեսզի մարդիկ պարզապես վախենան և չգնան Թբիլիսիում հանրահավաքների։ Որովհետև այստեղ ոչ ոք չէր պատրաստվում դարձնել Մայդան։ Թեև երբ նրանք հավաքվեցին Մայդանում, նրանք նույնպես մտադիր չէին, որ դա կհասնի դրան, բայց տիտուշկիներին բաց թողեցին նրանց վրա, նրանց վրա ուղարկվեցին ապստամբները, որոնք անխնա սկսեցին ծեծել ցուցարարներին։ Եվ վերջում պարզվեց, որ այնտեղի ուկրաինացիները պարզապես լրջորեն վերաբերվեցին պաշտպանությանը և սկսեցին պայքարի կոշտ ու դաժան մեթոդներ կիրառել»,- ասում է Կախա Գոգոլաշվիլին։
Վրաստանում իրավիճակը տարբերվում է Ուկրաինայից նրանով, որ այս պահին ցույցերի ժամանակ զոհեր չկան, բայց մյուս առումներով նմանություններ կան։
«Դե, իհարկե, ես չեմ կարծում, որ վրացական կառավարությունն ի վերջո այդ աստիճանի է ընկել։ Նրանք ծեծում էին դժբախտ մարդկանց։ Նրանք հանցագործություն են կատարում մարդկության դեմ։ Նրանք պետք է իմանան, որ այս ամենն անպատիժ չի մնա և ոչ մի ոստիկան ի վերջո անպատիժ չի մնա։ Սա կարող է երկարաձգվել որոշ ժամանակ: Այսպիսի ռեժիմը, որը կարող է իր ժողովրդին ծեծել, չի կարող հավերժ մնալ։ Սիրայում, օրինակ՝ 13 տարի Բաշար Ասադն է եղել։ Ինչպես տեսնում եք, ի վերջո, նրա վերջը եկավ։ Ուկրաինայում վերջն արագ եկավ, քանի որ ռեժիմը ցանկանում էր ցանկացած միջոցով վերահսկել ժողովրդին և խլել ազատությունը։ Այդպես լինում է ամեն տեղ։ Որոշ երկրներում, օրինակ՝ Չինաստանում, Սի Ցզինպինի վարչակարգը ավելի երկար է տևում: 1989 թվականին նրանք սպանեցին մոտ հազար ուսանողի, քանի որ նրանք ազատություն էին պահանջում, իսկ մենք գտնվում ենք այլ տեղում»,- ասում է Կախա Գոգոլաշվիլին։
Իհարկե, Վրաստանում և Ուկրաինայում բողոքի ցույցերն ունեն ընդհանուր հատկանիշներ, ինչպիսիք են բնակչության զանգվածային մասնակցությունը, իշխանությունների հետ անհամաձայնության արտահայտումը և էական ազդեցությունը քաղաքական իրավիճակի վրա։ Այնուամենայնիվ, կան նաև հիմնական տարբերություններ, որոնք դրանք դարձնում են եզակի երևույթներ:
