Վրաստանում ցույցեր են տեղի ունենում՝ ընդդեմ Եվրամիությանն անդամակցության շուրջ բանակցությունները դադարեցնելու կառավարության որոշման։ Բողոքի 8 օրերի ընթացքում բողոքի ակցիային միացել են տարբեր քաղաքներ և շրջաններ, այդ թվում՝ Ախալցիխեն և Բորժոմին։ Սակայն այս ալիքը Ջավախք չի հասել։ Jnews-ը փորձել է պարզել դրա պատճառը։
Ախալքալաքում բնակիչները մասամբ հետևում են, թե ինչ է կատարվում մայրաքաղաքում և այլ քաղաքներում, բայց իրենց այս գործընթացների մաս չեն զգում։ Ոմանք վրդովված են ոստիկանության գործողություններից և իրենց սոցիալական ցանցերում տեսանյութեր են տարածում, որտեղ ոստիկաններն ու հատուկ ջոկատայինները բռնություն են գործադրում բնակիչների նկատմամբ։ Ոմանք աննկատ են վրդովվում: Մյուսներն էլ վրդովված են ցուցարարների գործողություններից։ Ախալքալաքում, սակայն, ամեն ինչ հանգիստ է: Կողմնակիցներն ու ընդդիմախոսներն առանձնապես չեն վիճում միմյանց հետ, քանի որ խոսակցությունները նեղ շրջանակներից այն կողմ դուրս չեն գալիս և հանրայնություն ձեռք չեն բերում։ Լռում են թե՛ երիտասարդները, թե՛ հասարակական կազմակերպությունները։ Մունիցիպալիտետի երիտասարդների թվում կան նաև այնպիսիք, ովքեր Թբիլիսիում բողոքի ցույցերին մասնակցում են։ Jnews-ը հարցրել է տեղի երիտասարդներին և հասարակական կազմակերպությունների ներկայացուցիչներին՝ «կմասնակցեի՞ն բողոքի ակցիաներին և ինչո՞ւ»:
Երիտասարդների դիրքորոշումը
(Հարցվողների նկատմամբ ագրեսիայից խուսափելու համար ներկայացնում ենք կարծիքներ առանց անուն-ազգանունների)
Սամցխե-Ջավախքի համալսարանի շրջանավարտներից մեկը կարծում է, որ Եվրոպայի վերաբերյալ բնակչության ունեցած տեղեկատվությունը չի համապատասխանում իրականությանը, ինչի հետևանքով բնակչության մի մասի մոտ խուսափողականություն կա: Չնայած այն հանգամանքին, որ նա կողմնակից է եվրաինտեգրմանը, նա չէր գնա բողոքի ակցիայի, նա կարծում է, որ բողոքի ձևը պետք է այլ լինի:
«Ես չեմ բողոքում, ես ունեմ իմ հայացքները: Ես ունեմ իմ բողոքի թեմաները, և դրանք կապված չեն իշխանության հետ: Ես ակցիայի կողմնակից չեմ, կարծում եմ, որ այլ լուծում կա: Նրանք, ովքեր հիմա բողոքի ակցիաներին են մասնակցում, շատ դեպքերում, մտածում են Եվրոպայի մասին, նրանք ակնկալում են ստանալ եվրոպական կրթություն։ Եթե չստացվի, նրանք կգնան Եվրոպա, նրանք դեմ են իշխանությունների մոտեցումներին։ Եթե նրանք այդքան սիրում են իրենց հայրենիքը, ապա որոշումը կարող է բոլորովին այլ լինել: Նրանք խոսում են թշնամանքի լեզվով, այդպես ոչինչ չի ստացվի: Ես այսպես եմ հասկանում իրավիճակը, այդպես էլ բացատրում եմ: Թեև հասարակական կազմակերպությունները քարոզում են եվրոպականը, ամենայն հավանականությամբ, նրանք սխալ են հասկանում, կամ նրանք իրենց գործում պրոֆեսիոնալ չեն, քանի որ սխալ տեսանկյունից են ցույց տալիս Եվրոպան»:
Որոշ երիտասարդներ պատրաստ են բողոքել, բայց ոչ Ախալքալաքում, համարելով, որ իրենց գործողությունները կարող են բերել նրան, որ իրենց հարազատների վրա ճնշում գործադրեն։
«Եթե ես մասնակցեմ Ախալքալաքում բողոքի ցույցին, իմ ընտանիքին կհետապնդեն: Ես ամեն կերպ ցույց եմ տալիս իմ անձնական դիրքորոշումն այս հարցում, բայց այստեղ, անհասկանալի մարդկանց ներկայությամբ բողոքի ցույցի գնալը և նրանց ինչ-որ բան բացատրելն իրատեսական չէ։ Ես ավելի լավ է գնամ Թբիլիսի հանրահավաքի, կարող եմ ամբողջ գիշեր այնտեղ լինել»,- ասում է ուսանողուհին, ով սովորում է Ախալքալաքում:
Թբիլիսիի համալսարաններից մեկի ուսանողուհին կարծում է, որ որոշ երիտասարդներ խուսափում են բողոքի ակցիաներից իրենց ծնողների դիրքորոշման պատճառով։
«Ոչ, երևի, ես չեմ մասնակցի բողոքի ակցիային, բայց ընդհանրապես, երբ այս կամ այլ թեմայով բողոքի ակցիաներ էին լինում, ծնողներս միշտ վախենում էին ու ասում, որ չգնամ այնտեղ»,- ասում է նա։
Ինչ են ասում ՀԿ-ները
Ախալքալաքի «Բիզնես կենտրոն»-ի տնօրեն Մախարե Մացուկատովը կարծում է, որ Ախալքալաքում բողոքի ակցիա կազմակերպելը բարդ հարց է։
«Դե, ցավոք սրտի, մեր բնակչությունը դեռևս չունի բողոքի այդ կուլտուրան: Սա մենթալիտետի, ինտեգրման, օտարման հարց է, իբր մենք տարբեր ենք, և տեղեկատվական դաշտը նույնպես տարբեր է: Իբր բոլորը հասկանում են ամեն ինչ, բայց դա ինչ-որ տեղ է, դա մերը չէ, այդպես են ընկալում: Մի հոգի կատակով ասաց՝ Ախաքալաքը ոչ Հայաստան է, ոչ էլ՝ Վրաստան։ Այսինքն՝ նա դա կատակով ասաց, բայց եթե լավ մտածես, դա գալիս է նրանից, որ մարդիկ իրենց թերարժեք քաղաքացիներ են համարում։ Ինտեգրման, հասարակության լիարժեքության հարցը հենց Վրաստանում շատ սխալ է ընկալվում։ Սա փոքր համայնք է: Բոլորն իրար ճանաչում են, բոլորը հարգում են միմյանց, բոլորը կարծես թե հասկանում են և չեն հասկանում միմյանց։ Մենք հայտարարություն ենք արել, փորձելու ենք մեր բնակչությանը հասցնել, որ այն, ինչ կատարվում է, ինչ անում է իշխանությունը՝ սխալ է»,- ասում է նա։
Ախալքալաքի «Տեղական զարգացման խումբ – LAG»-ի նախագահ Սերգեյ Խաչատուրյանը կարծում է, որ սրանք բոլորն ազգային փոքրամասնությունների անտեսման հետևանքներն են, ինչը հանգեցրել է նրանց օտարմանը:
«Մեր շրջանին ուշադրություն չի դարձվել, մենք միշտ եղել ենք մի կողմում, թե երբ ինչ-որ լավ բան է եղել, թե հիմա, երբ վատ է: Մենք՝ հասարակական կազմակերպություններս, ունենք մարդկային ռեսուրս, բայց թե որքանով է ուզում ակտիվ լինել այս ռեսուրսը՝ հարց է: Բոլորն անհատապես են որոշում, ոչ ոքի չի կարելի ստիպել: Մեզ միշտ զգուշավորությամբ էին մոտենում, ամեն վատ բան նշվում էր, որ լավ բան էր տեղի ունենում՝ չէին ասում, որ լավ բան կա: Ավելի շատ ուշադրություն է պետք: Ընտրությունները ցույց տվեցին, թե ինչպես են մեր գործերը։ Սա մեկ-երկու ամսվա վաղեմության խնդիր չէ։ Սրա վրա պետք է անընդհատ աշխատել: Էթնիկ փոքրամասնությունները, ցավոք, միշտ հարվածի տակ են և միշտ պասիվ են: Մեր գործողություններն այլ կերպ են գնահատվում ու քննարկվում։ Ընտրություններից հետո էլ էր այդպես, մենք տեսանք, երբ մեծ տոկոս եղավ «Վրացական երազանքի» օգտին, ինչպես որոշ ՀԿ-ներ, քաղաքական գործիչներ ելույթ ունեցան, ինչպես գնահատեցին դա»,- ասում է նա։
«Առա՛ջ դեպի նոր հնարավորություններ» ՀԿ նախագահ Լելյա Ռաիսյանը կարծում է, որ քաղաքական և սոցիալական հարցերում պասիվությունը դա հստակ տեղեկատվության բացակայության արդյունքն է այն մասին, թե ինչ է տեղի ունենում Վրաստանում։
«Այստեղ ակցիային կարող են մասնակցել մի քանի հոգի, իսկ դա անօգուտ է: Մեր բնակչությունը դեռ չի հասկանում այս ամբողջ գործընթացի լրջությունը, որը հիմա տեղի է ունենում: Նրանք բավարար չափով տեղեկացված չեն: Մեր կազմակերպությունը տեղեկատվություն է տարածում այն մասին, թե ինչ է տեղի ունենում այս շրջափուլում, մենք ծանուցում ենք մեր շահառուներին, որպեսզի նրանք իրազեկված լինեն: Մարդիկ ընտրության հարցում չեն կողմնորոշվել։ Նրանք չեն ուզում, որ մեր նման կազմակերպությունները փակվեն, բայց և քաղաքական կարծիքներ չեն հայտնում, զերծ են մնում: Սա և հասկանալի է, քանի որ բոլոր ճշտարիտ և սխալ տեղեկությունները խառնվում են իրար, և մարդկանց մեծ մասը դեռ չի կարող որևէ բան ասել կամ որոշումներ կայացնել։ Նրանք չեն հասկանում, թե ինչ է կատարվում», – ասում է նա:
